Nieuws - Leuke dag van het Yuhuang Fastener Team in het Songshan Lake Ecological Park

Iedereen bij de Dongguan Yuhuang Fastener Manufacturing Factory is extreem druk – producerenschroeven, noten Enbouten voor onze groothandelaren, en elk product als een adelaar inspecteren om ervoor te zorgen dat ze aan de normen voldoen. Dus toen de baas zei dat we een team zouden vormen om naar het Songshan Lake Ecological Park te gaan? Bijna de hele werkplaats barstte in juichen uit! Zelfs meneer Tang, die geobsedeerd was door de productie...afdichtingsschroeven, legde zijn werk neer en juichte. Laat me je vertellen wat er die dag gebeurde – het was compleet chaotisch, maar wel van het goede soort.

1. Ochtendstart bij de parkpoort: koffie in de hand, grappen vliegen

We ontmoetten elkaar vroeg bij de ingang van het park – je kent die wel, met die ouderwetse gebouwen en rode lantaarns die daar hingen? De helft van het team zat nog met hun ochtendkoffie in de hand (sommigen hadden zelfs thermosflessen meegenomen, slimme zet), en de andere helft zat elkaar al te plagen. De oude Li van de lopende band plaagde Xiao Wang met de gedachte dat hij "zeker zou verliezen" als er later wedstrijden zouden zijn, en Xiao Wang lachte alleen maar en hield de bedrijfsvlag omhoog alsof het een trofee was. We dreven iedereen de trappen op voor een groepsfoto – sommigen tuurden naar de zon, anderen trokken gekke bekken achter de vlag. Veel beter dan de serieuze groepsfoto's die we normaal gesproken in de fabriek maken!

2. Dwalen door het park: elke 5 minuten stoppen voor foto's, wilde grasspelletjes

● Overal gekke groepsfoto'sWe begonnen over de paden te lopen, en man, elke keer dat er een mooi plekje was – zoals een stukje gras met uitzicht op een meer, of een rij bomen die er mooi uitzag – riep iemand: "Stop! Maak een foto!" Een keer stelden we ons op op een pad, en Lao Zhang stond erop om aan het einde te gaan staan en te doen alsof hij iedereen als schapen "hoedde". Een andere keer zaten we in een kring op het grasveld, en Xiao Li pakte haar telefoon om een foto te maken – het bleek dat de helft van het team konijnenoren achter elkaar aan het maken was. Deze foto's? Die zijn niet alleen voor de bedrijfsmuur – het zijn de foto's waar we maandenlang tijdens de lunchpauze om zullen lachen.

●Grasspellen: raadspelletjes en duim-omhoog-chaosWe vonden een rustig hoekje op het gazon, ploften neer en iemand stelde voor om raadspelletjes te spelen. We deden dat ding waarbij je een woord nadoet zonder te praten – Xiao Zhao moest "bout aandraaien" nadoen, en hij zwaaide zo hard met zijn armen dat iedereen huilde van het lachen. Zelfs de stille jongens van het kwaliteitscontroleteam deden mee – Lao Chen, die normaal gesproken nauwelijks een woord zegt, deed "schroeven sorteren" na en iedereen raadde meteen. Aan het eind staken we allemaal onze duimen op voor een foto, en je kon zien – niemand deed maar wat. We hadden er echt lol in.

3. Activiteiten: Go-kartraces die competitief werden, biljarten met slechte slagen

●Go-karts: iedereen werd een racer:Het park heeft een offroad-kartbaan, en ik kan je vertellen: de competitieve kant van ons team kwam naar vorenmoeilijkDe oude Li sprong eerst in een kart en riep "Kijk hoe het moet!" voordat hij eraf zoefde... en kwam prompt vast te zitten op een hobbel. We lachten allemaal zo hard dat we tranen in onze ogen kregen. Xiao Wang was de volgende, en hij reed alsof hij in een race zat – slingerend door de bochten en schreeuwend "Aan de kant!" (vooral gekscherend). Zelfs de baas deed mee en bleef afremmen om de nieuwe teamleden te laten inhalen. Het was totaal anders dan de fabriek – geen deadlines, alleen maar geschreeuw en gelach terwijl we rondscheurden.

●Biljart: gemiste schoten en toch juichen: Voor de mensen die niet wilden racen (ikzelf incluis – van karts krijg ik zweethanden), was er een biljarthoek. We wisselden elkaar af, en laten we eerlijk zijn – de meesten van ons waren verschrikkelijk. Ik miste een bal zo erg dat de speelbal van de tafel rolde. Lao Chen probeerde een bal te slaan en tikte er uiteindelijk zachtjes tegenaan alsof het een breekbare schroef was. Maar niemand maakte grapjes – we juichten alleen maar als iemand eindelijk een bal in de grond sloeg, zelfs als het een ongeluk was. Geen gepraat over groothandelsbestellingen, geen boutspecificaties controleren – gewoon rondhangen, frisdrank drinken en elkaars slechte slagen belachelijk maken.

4. Einde van de dag: Moe maar grijnzend, al pratend over de volgende reis

Tegen de tijd dat we moesten vertrekken, was iedereen moe – voeten pijnlijk van het lopen, stemmen hees van het lachen. Maar niemand klaagde. Op de terugweg zaten we gezellig te kletsen: Oude Li schepte nog steeds op over het "winnen" van de kartrace (ook al zat hij vast), Xiao Wang liet iedereen de gekke foto's op zijn telefoon zien, en de baas zei: "Dit moeten we snel nog eens doen."

Die trip was niet zomaar een pauze van de fabriek. Het was alsof – oh ja, deze mensen zijn niet zomaar collega's die ik onderweg naar mijn machine tegenkom. Zij zijn degenen die me helpen een vastgelopen boutenpers te repareren, die hun lunch met me delen als ik de mijne vergeet. Bij Yuhuang Fastener is het belangrijk om goede schroeven en bouten te maken – maar dagen als deze? Zij zijn de reden dat we allemaal klaarstaan om hard te werken. We zitten de baas nu al te zeuren over waar we nu heen gaan!